Ten serial to nie tylko obraz lat 90. XX wieku po europejsku (a więc inaczej niż w USA), to także zabawna i wzruszająca opowieść o dojrzeniu ubarwiona pięknym, irlandzkim akcentem.

Do seriali, przedstawiających grupy młodzieży, jesteśmy bardzo przyzwyczajeni. Młodzi ludzie lubią je oglądać, bo utożsamiają się z bohaterami, zaś starsza publiczność z rozrzewnieniem wspomina lata swojej świetności. Z racji tego, że obecne pokolenie 30-40 latków najbardziej utożsamia się z latami 90. XX wieku, takich seriali będzie najwięcej.

I to w sumie nie wyróżnia „Derry Girls” spośród tłumu pozostałych produkcji telewizyjnych… ale! Akcja tego serialu dzieje się w niewielkim Derry. Miasta o tyle ciekawego, co z drugiej strony – bardzo „zwykłego” jak na ten region kontynentu. Założone w VI wieku było świadkiem walk podczas wojny katolicko-protestanckiej w XX wieku i to właśnie ten konflikt – w postaci choćby wspomnienia Krwawej Niedzieli z 1972 – jest w pewnym sensie tłem dla całej historii.

Pierwotna nazwa – nadal używana lokalnie – głównie przez katolików oraz w Irlandii to Derry. Według rady miejskiej, oficjalną nazwą jest Derry, natomiast decyzja Sądu Najwyższego uznaje Londonderry za legalną nazwę. Miasto zostało w 1611 roku zasiedlone przez protestantów z Londynu i zmieniono jego nazwę na Londonderry. Nazwa ta, zgodnie z zaleceniami rządu brytyjskiego, jest nazwą oficjalną i widnieje na wszystkich brytyjskich mapach. Pomimo tego faktu, w 1984 nazwę lokalnych władz zmieniono na Derry City Council, a na początku 2003 zdominowane przez katolików władze miasta rozpoczęły proces powrotnej zmiany nazwy miasta na Derry, co jest przedmiotem sporu. Protestancka część społeczności operuje wyłącznie nazwą Londonderry.

Media używają nazw Derry i Londonderry na przemian. Także na autobusach i pociągach można zobaczyć np. w poniedziałek – „Derry” a we wtorek – „Londonderry”.

wikipedia.pl

Grupa dziewcząt z katolickiej szkoły, prowadzonej przez absolutnie fantastyczną siostrę Michael, przyjmuje do swojego grona kuzyna jednej z nich, który nie dość, że jest pierwszym chłopcem w żeńskiej dotąd szkole, to na dodatek jest protestantem i Brytyjczykiem. Grupa przeżywa różne przygody – głównie z powodu swojej młodzieńczej głupoty ale także z powodu specyficznych okoliczności historycznych, w jakich się znajduje. Zupełnie nikogo nie dziwi widok uzbrojonych żołnierzy, poruszających się po ulicach miasta. Wszyscy oswojeni są z konfliktem, wszyscy wrośli w niego bezproblemowo.

I choć Derry wydaje się być jakimś odległym miejscem, to jednak wszyscy jesteśmy trochę z Derry. [Spolier!] Tak jak na zakończenie drugiego sezonu, dziewczęta nie chcą żegnać odjeżdżającego do rodzinnego Londynu Jamesa i wyznają mu, że on też już jest dziewczyną z Derry. [/spolier] Bo emocje, kłopoty i problemy, które towarzyszą dziewczynom są dokładnie takie same, jak nasze. Nudne siostry-nauczycielki przypominają naszą „babę od matmy”. Katolicka szkoła bardzo podobna jest do naszych, polskich. Choć więc akcja dzieje się daleko, to szybko czujemy, że chcemy być jedną z dziewczyn z Derry.

Dodatkowym dla mnie atutem jest piękny akcent, którym posługują się aktorki i aktorzy. Zwłaszcza rodzice i dziadkowie bohaterek – mówią do siebie absolutnie fantastycznym północnoirlandzkim angielskim. Jasne, na samym początku to szok, bo nasze ucho przyzwyczajone jest do amerykańskiego angielskiego lub względnie do wysokiego angielskiego rodem z serca Londynu. Ale już po chwili słychać tę piękne „u” i twarde „r”, które tak wyróżniać będą ten sposób mówienia od pozostałych. A mało jest seriali, w których można takie akcenty usłyszeć!

Serial Netflixa, choć komediowy, mówi o rzeczach ważnych. Opowiada o czasach w życiu, gdy wierzyło się w to, że jeszcze wszystko można. Robi to w sposób absolutnie świetny.
I dlatego właśnie polecam.