Napiszę, a co mi tam. W sensie, że mam chwilęczkę dosłownie wolnego czasu, żeby się tym zająć.
Z Warszawy dotarłem do Łodzi nie bez przygód. Autokar Polskiego Expressu był pełny. I nie działała klimatyzacja. Siedział obok mnie niebrzydki nawet chłopiec, więc nie narzekam. Choć powiem szczerze, że gdy o 19:00 wsiadłem w autokar a Michał, Maciek i Tomek pojechali sobie z dworca, usnąłem niemal natychmiast. Klimatyzacja nie działała, ale okienko było nade mną otwarte, więc nie narzekam.

Do Łodzi dotarłem więc w niedzielę jakoś przed 22. Gosia już czekała na dworcu i ciepło mnie przywitała. Zaraz zamówiliśmy taxi i dotarliśmy szybko do niej do domu. Taka mi się nasuwa obserwacja, że jednak w Łodzi są milsi taksiarze niż w Wawie. I nie opieram tego na jednorazowej obserwacji. U Gosi posiedzieliśmy trochę, pogadaliśmy i spać, spać, spać. Bo pobudka o piątej z minutami.
Wstaliśmy, ogarnęliśmy się i na dworzec. Dzieciaki powoli się zebrały i zaraz można było ładować do pociągu wszystkich. Śmiesznie było, bo jak zwykle pożegnania z rodzicami zdziwionymi, że „w tym pociągu pospiesznym nie ma WARSu!”

Podróż była długa. Prawie 8 godzin jakoś. Ale sporo spałem, pogadałem z Gośką, nawet miło mi minęła ta podróż. Gorzej było w Kołobrzegu. Bo żeby dotrzeć do Rewala zawsze bus wynajmujemy. Tak było i tym razem, ale okazało się, że nowy przewoźnik nie przewidział, że będziemy mieli w chuja bagaży. I na dwa razy miał jechać… Na szczęście przyjechał inny facet i nas wiózł z jakąś szaloną prędkością. Dotarliśmy szczęśliwie i zaraz trzeba było pierwsze rzeczy ogarniać.

Teraz już obóz żyje swoim życiem. Nie wiem co się dzieje na świecie, bo nie chcę wiedzieć. Początkowo dużo czasu zajęło nam ogarnięcie kwestii technicznych. Ot, żebym miał WLAN w pokoju i nie musiał się ruszać do pracowni piętro niżej. I mam. Co więcej, planujemy jeszcze zrobić tak, żebym mógł częściowo sterować radiem w budynku obok bez ruszania się z pokoju. A to już będzie mocne, nie?
Radio jest w internecie zresztą. Adres podam znajomym jak będą chcieli, bo tam przynajmniej raz na 5 minut słychać mój głos w jinglach…

A propos znajomych… Grzegorz napisał mi przecudownie miłego SMSa. Za którego ślicznie dziekuję publicznie, bo to był chyba jeden z najmilszych jakie w ogóle od niego w życiu dostałem. Pisał też Mateusz, Kuba (bo zwrócił część długu). Dzwonił Tomeczek, któremu gratuluję awansu! No i z Maćkiem rozmawiałem. Z Michałem oczywiście też. Także niektórzy pamiętają.
Ciotogronodramę chciał mi też zrobić Olivier, bo jego zdjęcia nie chciałem usunąć z galerii X F-SP dostępnej po zalogowaniu. Ostatecznie stwierdziłem, że i tak wszyscy już widzieli, co mięli zobaczyć, więc całą galerię skasowałem. Prędzej czy później i tak bym to zrobił. A ciotodram mi nie trzeba.

Nie odpoczywam w sensie fizycznym. Codzienne pobudki najpóźniej o 7:20 są męczące. Próbuję się zmobilizować do biegania po plaży o 7 rano, ale mam z tym problem. Najpierw bardzo zimne dni i sztormowa pogoda, potem inne sprawy, wczoraj imieniny i rocznica ślubu informatyka, więc nie było mowy, żebym rano wstał… W sensie, że wcześniej niż 7:25. Najtrudniej zacząć, a że pogoda dość niesprzyjająca, to tym bardziej się z tym ociągam. Ale spoko, dam radę.

Ludzi jest już sporo, ale widać, że to jeszcze nie sezon właściwy. Wszystko ruszy dzisiaj-jutro. Będzie turystów dużo. Mam nadzieję, że uda się też jakiś ładnych chłopców pofotografować, jak zawsze. Zresztą z aparatem w telefonie teraz jakoś mniej działam. Niemniej, na fotobloga nadal zapraszam, wszystko tam jest. Od kiedy mam internet (dostaliśmy dwa darmowe łącza o stopniowo zwiększanej przepustowości od TP SA), jestem znów w świecie dostępny. Mniej, ale jednak.