Ciekawe o czym myślał, prawda?
Leżał tak w swoim watykańskim pokoju, gdzie spędził ostatnie blisko 27 lat życia. Leżał, widział przychodzących i odchodzących ludzi. Najprawdopodobniej czuł też ból. Nie wiem jak i gdzie, ale gdy powoli umiera ciało – musi boleć. On uśmiechał się do tych, którzy do niego przychodzili. Ale o czym myślał?

Abp S. Dziwisz opowiadając o zamachu z 1981 roku mówił, że Jan Paweł II powtarzał osunięty na tylne siedzenie wkółko „Maryjo! Matko moja!” Pewno nie inaczej było i tym razem. Leżał, powoli odchodził i myślał znowu „Maryjo! Matko moja! Idę do Ciebie”. A Ona na Niego przecież czekała.
Dzięki wierze w Jezusa Chrystusa wszystko wydaje się prostsze. Wszystko nabiera nowego, innego sensu. Jan Paweł II napisał w „Tryptyku Rzymskim”: „A przecież nie cały umieram. To co we mnie niezniszczalne trwa! Teraz staje twarzą w twarz z Tym który Jest.” Dziś stanąłz nim na pewno.

Miałem iść na transmisję pogrzebu na plac Piłsudskiego. Pojechałem, stanąłem w tłumie. Ale wytrzymałem 40 minut. Tłok, gorąco, ścisk i brak powietrza przy mojej astmie spowodowały, że wróciłem do domu. Warszawa była wyludniona. Pewno nie tylko ona. Obejrzałem resztę w internecie na itvp.pl.

„Śmierć nadaje wymiar ostateczny temu, co zostało powiedziane i zrobione, gdyż już nic więcej powiedziane ani zrobione zostać nie może. Śmierć pozwala słuchać doskonale, bez oczekiwania na następne słowo. Prawdziwe słuchanie odbywa się w ciszy, a słuchanie doskonałe – w doskonałej ciszy, jaka zapada po śmierci. W tej ciszy najlepiej słychać to, co najważniejsze.”

Papież w książkach biograficznych wyjaśnił swoje kapłaństwo wychodząc od trzech zdań Jezusa: „Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i ustanowiłem was po to, abyście szli i owoc przynosili, aby owoc wasz trwał.” Drugie zdanie: „Dobry Pasterz daje swoje życie za owce.” I wreszcie trzecie: „Jak Ojciec mnie umiłował, tak i ja was umiłowałem, trwajcie w mojej miłości.”

Kardynał Ratzinger przypomniał tytuł przedostatniej książki papieża: „Wstańcie, chodźmy”. „Wstańcie, chodźmy – tymi słowy budził nas z wiary zmęczonej, ze snu uczniów, tych z wczoraj i tych współczesnych. Wstańcie, chodźmy – mówi nam także dziś” tak powiedział podczas kazania na mszy żałobnej.

Chciałbym wstać i pójść. Wstać i iść drogą Jezusa. Może i brzmi to głupio, niepotrzebnie wzniośle i patetycznie… Ale tak czuję.

Kończę z tematyką Jana Pawła II. Odszedł pasterz nasz, co ukochał lud. O, Jezu dzięki Ci, za Jego męki trud. Niechaj teraz będzie już szczęśliwy.

Nie zamierzam opisywać tego, co się działo przez, gdy zaniechałem kronikarskiego obowiązku blogowania. Samo wyjdzie. Dużo się działo, za dużo by pisać. Zmiana piosenki w tle. Mój ostatni ukłon dla człowieka, przez którego płakałem dzisiaj przez godzinę jak bóbr – z żalu za jego odejściem i z radości powodowanej jego mądrością i szczęściem, które go teraz spotkało.
Nie wiem jaki piosenka ma tytuł… Czy ktoś potrafi pomóc? Ostatnie dwa dni zaowocowały rekordową liczbą 130 osób czytających mnie dziennie. Dziękuję.