Myślę.
„Myśli powinny być lepsze od pragnień.” Demostenes
Moje myśli dotyczą mnie, tego co robię i w jakiej sytuacji się znajduję. Natchnieniem do tego był SMS od Michała Szczecin. Napisał: „Hej Książe! Iza mówiła mi, że się smutkasz w stolicy. Pamiętaj, że w Ciebie wierzę, dasz radę, głowa do góry. Jesteś silny, prawda? (…)” I od razu przyszła mi do głowy rozmowa z Sebastianem, jaką mieliśmy w Le Madamme.
Mirek ma przyjechać do mnie właściwie w jednym, określonym celu. Spędzimy upojne dni i noce. On o tym wie, ja o tym wiem – obaj się na to zgadzamy, nie ranię w ten sposób nikogo, więc wszystko jest okej. A jednak mam poczucie, że nie do końca. Bo to, co się ma wydarzyć to tylko substytut.

Wszyscy całe życie spędzamy na szukaniu miłości. Póki nie mogę jej znaleźć – zaspokajam swoje biologiczne potrzeby w nieco inny sposób. Niby nic w tym złego, prawda? To dlaczego czuję, że to nie tak powinno być? Chcę, żeby było inaczej. Wczoraj powiedziałem Sebastianowi, że nie chodzi o samo wyładowanie fizyczne, zaspokojenie biologii i fizjologii – nie chodzi o sam akt seksualny. Chcę zasypiać z Mirkiem, w jego ramionach, czuć go blisko. Seks ma być tylko dopełnieniem, dodatkiem.

No właśnie… czy ja chce robić to z Mirkiem? Nie mam szans na związek z Mirkiem i chyba nawet tego nie chcę. Chciałbym…
To zabrzmi banalnie. Chciałbym znaleźć Tego Jedynego. Faceta, z którym spędzę najbliższe kilka(naście) lat… Z jednej strony ta perspektywa wydaje mi się bardzo odległa, ale z drugiej – piękna. Mieć zawsze oparcie, pomoc, miłość, czułość, obecność, mieć z kim dzielić radość, smutek, rozpacz, problemy.

Anka Niemcy zwraca mi uwagę, że kiedyś pisałem na blogu o tym, że seks chcę uprawiać tylko z miłości. Nie wiem… może i pisałem. Nie pamiętam.
Nie pamiętam swoich ideałów? Czy one się zmieniły? A jeśli tak, to dlaczego? No i czy to źle?

Cynizm, wyrachowanie, egoizm, hedonizm – te słowa kojarzą mi się teraz ze mną. Przez taki pryzmat patrzę na siebie. W jakiś sposób brzydzę się tego. Pogardzam sobą.
Pogarda to policzek wymierzony na odległość. Hugo Victor

Chyba jakby trochę spasowałem, jeśli chodzi o poszukiwanie miłości. Nie szukam jej na razie. Najpierw powodem był ledwo zakończony związek. A teraz… sam nie wiem. Boję się. Tyle razy się sparzyłem, pomyliłem, przeliczyłem, płakałem. Obwiam się tego, żebym nie wpadł w jakiś dziwny rytm zaspokajania swoich potrzeb w sposób mechaniczny, żeby nie przestać się szanować.
Moim koszmarem jest scena, gdy budzę się u boku jakiegoś faceta – on jest trzeźwiejący, ja jak zwykle trzeźwy. Nie wiem jak on ma na imię. Spotkałem go poprzedniego wieczora.
Tragedią nie będzie przypadkowy seks, ale w tym koszmarze mam świadomość, że to nie pierwszy, nie piąty i nie dziesiąty taki przypadek.

Wierzę w pedalską miłość. Chcę w nią wierzyć. Znam przecież kilka udanych par. Takich, które trwają mimo lat, mimo kryzysów, mimo pokus. I wiesz, Sebastian, to jest odpowiedź na Twoje pytanie o moje marzenie. Chciałbym znaleźć Tego Jedynego i być z nim. Zawsze.

Dzisiaj idziemy na imprezę. Kolejny wieczór spędzony z cichą nadzieją, że może dziś… Może spotkam kogoś, poznam faceta, który za jakiś czas stanie się dla mnie całym światem. Ułuda. Wszyscy zawsze zgodnie powtarzają, że w takich miejscach nie można spotkać miłości. Nie wspominając o Miłości.
Spoglądam na Plan Grubej Kreski. „9. Znów uwierzyć w miłość. Pedalską miłość.” i „10. Mieć twarde zasady moralne.” Ale kiedy ja właśnie teraz nie wiem jakie mam zasady. Nie wiem czego się trzymać. Czuje się zagubiony.

Biedna ciocia użala się nad sobą? No może…
Ale ja naprawdę nie wiem co robić. Zasady, które miałem kiedyś po prostu się nie sprawdziły. Odpadły. Nowych jeszcze nie mam. Nie wiem, czy potrafię je stworzyć. No po prostu nie wiem jak mam dalej żyć.

Teraz świtają mi słowa, które zawsze powtarzam innym. Twardowski. Jak zwykle zresztą.
Kurwa… i znowu płaczę… Dużyformat nie powinien płakać. Nie teraz.

„To samo”

Młodzi co biegną gromadą
dorośli co chodzą parami
starzy przy końcu osobno
tylko wciąż serce to samo
pracuje jak pszczoła po ciemku
szuka miłości w miłości
przed śmiercią czystą i wielką

„Wiersz z banałem w środku”

nie bój się chodzenia po morzu
nieudanego życia
wszystkiego najlepszego
dokładnej sumy niedokładnych danych
miłości nie dla ciebie
czekania na nikogo

przytul w ten czas nieludzki
swe ucho do poduszki
bo to co nas spotyka
przychodzi spoza nas

19:07. Czas zacząć się szykować. A może akurat dzisiaj się uda?
Myśli są najgorszym towarzystwem. Tadeusz Ritter